Voor anker op 300 mijl van Afrika ligt ‘s werelds op drie na grootste eiland. Het wordt “Eiland met de duizend gezichten” genoemd vanwege zijn verbazingwekkende biodiversiteit, van regenwouden tot dorre steppen. De helft van het land, beschermd door nationale parken, herbergt 5% van alle planten- en diersoorten ter wereld. 80%, die alleen op Madagaskar voorkomen! Ik ben hier om de emblematische maki’s te zien die nergens anders op de planeet te vinden zijn en mijn favoriete boom, de baobab, die eruit ziet alsof hij op zijn kop is geplant met verwarde wortels hoog in de lucht.
Ik landde zonder landingsbaanverlichting op een verouderde luchthaven. Terwijl ik een uur in de rij stond voor mijn gratis visum, zag ik een stapel beschimmelde bagage die zijn eigenaars nooit meer zullen zien. De bank had geen geld meer om mijn dollars te wisselen. Bedelende weesjes omringden me en ik dacht na: de helft van mijn klanten zou dit haten, de andere helft zou genieten van de uitdagingen die de Derde Wereld te wachten staan. Ik ontmoette mijn team van 7 internationale touroperators, de dankbare “uitverkorenen” die voor deze kennismakingsreis waren geselecteerd. Ik ben de enige Amerikaan en ze hebben het gevoel dat ik een diva ben, wat blijkt uit mijn uitpuilende tassen. Ik wil schreeuwen, “zijn schoenen mensen en genoeg verwarde IT-snoeren om een Starbucks in Kaapstad te bereiken.” We zijn allemaal Mada-virgin’s die de bezienswaardigheden van het land in 10 dagen willen proppen.
Het begin was totaal verprutst in de hoofdstad Antanarivo, een getto van 3 miljoen mensen dat er sinds zijn stichting in 1610 weinig op vooruit is gegaan. Geen verkeer of straatverlichting met chaos in Caïro-stijl. Het toerisme begon pas in 1984 en staat nog in de kinderschoenen. Slechts 146 hotels in het land. Wij moesten deze reis ongeveer 40 hotels inspecteren, wat altijd zo saai is als verf op nummer, maar wij weten dat het een noodzakelijke taak is voordat wij groepen naar een ongeziene bestemming sturen. Sommige “no tell motels” waren minsterren waar “rustieke charme” betekent dat je geen kussens hebt of één handdoek deelt.
Andere in het noorden waren echt luxe, nieuwe resorts waar ik graag zou blijven. In Antanarivo was ons busje elke keer dat we stopten omringd door hongerige kinderen. Een tiener probeerde me door het raam een puppy te verkopen voor een dollar. Ik had toen mijn bedenkingen over het verkopen van deze bestemming, totdat we het weelderige binnenland ingingen.
We reden 5 uur langs eendenboerderijen en rijstvelden naar de hooglanden. Alles bloeide in de naar vanille geurende lucht. Er zijn hier 19.000 soorten flora en 1100 soorten orchideeën. De natuur is een kleurenpalet van een kunstenaar met een explosie van kleuren. De kerststerren waren zo rood dat ze er ontstoken uitzagen. We brachten een verrassingsbezoek aan een school zonder dak (het enige wat ik kon geven waren dollars, die de kinderen teleurstellend als Monopoly-geld beschouwden).
Na een lunch van vers gebakken kikkerbilletjes, bezochten we een reptielenreservaat met krokodillen, slangen, vleermuizen, gekko’s en andere endemische soorten. Dit is het land van de reuzenkameleons. Honderden van hen camoufleerden zichzelf van saai bruin tot briljante neonkleuren. Ik hou van deze planteneters. Mijn innerlijke kind wilde er zo graag een als huisdier nemen.
We overnachtten in het Andasibe National Park, een primair regenwoud dat beroemd is om zijn vogels. Onze rieten hutten waren ongeveer net zo luxueus als een padvinderskamp. De groene jungle was echter adembenemend. We deden een begeleide nachtwandeling op zoek naar nachtdieren. Mijn hoofdlamp onthulde alleen kikkers, een bijbelse plaag van kikkers. Wat wel gaaf was, was het geluid, een kakofonie van griezelige kreten die klonken als moslimvrouwen die jammeren op een begrafenis, in surround sound. Dit waren de Indri Indri, de grootste van de lemur soorten.
Voor één keer genoot ik ervan lid te zijn van een groep waar ik mijn hersens netjes in mijn handbagage kon laten zitten en gewoon kon volgen. En ik kreeg een kamergenote genaamd Louise, een jonge touroperator uit Windhoek. Ze vond het leuk dat ik haar Miss Namibië noemde. Elke nacht was een slaapfeestje met kaarten verspreid over onze bedden. We schepten op met paspoort stempels, wisselden verhalen uit en planden geweldige routes. Samen droomden we. Delen en gelijk delen was een grote levensles voor mij in tolerantie, ruimdenkendheid en liefdevolle vriendelijkheid. We zijn van elkaar gaan houden en zijn van plan elkaar in Mozambique 2012 te ontmoeten.
Om 7 uur ‘s ochtends opende ik één oog om een turkooizen hagedis op mijn kussen te vinden. Het was een godsgeschenk van dankbaarheid dat me ertoe aanzette om mijn zure houding van de voorbije dagen bij te sturen.
Tijd voor een nieuwe wandeling. Ik vroeg mijn gids of ik een baobab zou zien. Hij antwoordde: “Nee, maar het zal een maki manie zijn.” We leerden over geneeskrachtige planten en gingen met de kano naar Lemur Island. Wat een genot is dit toevluchtsoord. Ontelbare gelukkige maki’s sprongen van boom tot boom en sprongen zachtjes op onze schouders. In tegenstelling tot gulzige bavianen, zijn dit schuwe vertrouwende dieren met een vacht zo zacht als nerts.
De meeste werden achtergelaten als huisdieren en hebben namen. Vincent (Van Gough) miste een oor. Toen ik een banaan onthulde, was het als kinderen op een pinata feest. Koning Julian wikkelde zijn lichaam om mijn nek. Zijn enorme ogen keken verlangend in de mijne en zeiden alsjeblieft. Delicaat pelde hij deze banaan met 5 behendige vingers. Ik keek naar Deb die glimlachte met 4 maki’s op haar. Met een zwaai van één arm, verspreidden ze zich (in tegenstelling tot onze spinapen in de Amazone.) Schattige baby’s klampten zich vast aan moeders zijde.
We verbleven op het eiland Sakatia, een zeereservaat vol orchideeën (geen wegen, auto’s, 300 inwoners). Een boottocht van een uur bracht ons naar Nosy Iranja, een schildpaddenkweekreservaat. Hier hebben we gezwommen met Hawksbill schildpadden, zo groot als een voetbal, en hebben we kajaktochten op zee gemaakt. Lokobie Island is een beschermd regenwoudreservaat waar het krioelt van enge dingen zoals kameleons en boa constrictors.
Mijn gids Cannibal wikkelde een boa om mijn nek en zei dat slangen hier zo veel worden behandeld dat ze tam zijn. Mijn favoriete eiland was het verlaten Tanikely Island, bekend om het duiken van wereldklasse. Terwijl anderen doken, was het voor mij de hemel om te snorkelen. Het kalme kristalblauwe water was warm als een badkuip, maar had een verbluffende zichtbaarheid. Beneden was een oceaan symfonie van koralen in levendige kleuren en elke vis denkbaar. Ik vreesde de palingen. Van september tot december kun je hier zwemmen met walvishaaien van 35 tot 60 meter lang!
De laatste nacht planden mijn kamergenote en ik een ontsnapping aan het hotelbezoek op onze laatste dag. Om 7 uur ‘s ochtends sjouwden we stiekem onze bagage over een klif naar beneden, naar de baai waar onze gehuurde dhow op ons wachtte. (Dit traditionele houten vaartuig met enorm zeil kostte maar liefst $25.) Onze tandeloze kapitein sprak geen Engels, maar glimlachte geruststellend toen ik hem “Amarina Ora resort” vertelde. Nou, hij was verdwaald.
Dit avontuur van een halve dag bleek niets minder dan de Amazing Race te zijn, met waanzinnige uitdagingen die te talrijk zijn om hier op te noemen. Om 14.00 uur kwamen we eindelijk aan in ons 5 sterren resort en zagen eruit als zee-egels. De groep zou tegen het avondeten aankomen. Louise en ik hadden onze eigen villa op een privé strand. De gasten dachten dat we op huwelijksreis waren, wat erg grappig was. Zij kreeg een algenpakking. Ik deed een “4 hand massage”.
Deze reis was wat ik noem een “Ferrari Safari”, omdat we zoveel bewogen hebben dat mijn hoofd nog steeds tolt. Je zou een jaar kunnen spenderen aan het verkennen van dit grote land. Nu weet ik wat hot is en wat niet. Met een gebrek aan infrastructuur in het zuiden (geen wegen), ontwierp ik tochten in het weelderige noorden en de tropische eilanden. En ik zou pagina’s kunnen schrijven over feiten en landschappelijke schoonheid, maar dat kun je googelen.
Ik mis Louise die nu een perfecte Namibië vakantie aan het ontwerpen is voor Adventures For Singles. Ik mis ook de vriendelijke Malagassiërs die dankbaar waren ons te ontvangen. Gebroken door armoede, zijn ze gul en bezitten een geest van zachtmoedigheid zoals ik nog nooit heb gezien, net als maki’s. Het wilde, ongerepte Madagaskar is als een levende tijdscapsule waar de klok langzaam tikt en de natuur haar majesteit laat schijnen. Het is een perfecte ontsnapping voor ontspanning en avontuur.