Australië |
Rode rotsen, kangoeroes, en goedkoop bier. Australië, een land zo groot als Europa met maar 21 miljoen inwoners. Buiten de verlaten landgrenzen is er nog het overbevolkte Great Barrier Reef. Iedere toerist dat een wolkje koraal wil bezichtigen komt bijeen in Cairns. De ultieme plaats om kennis te maken met zo’n verfijnde sport als duiken? Niet in mijn gedachtegang.
Nog nooit eerder had ik kennis genomen van de duiksport. Het staat daarom wel op mijn planning tijdens mijn reis in Australië. Met mijn rugzak als thuishaven en een nog niet gebruikte Lonely Planet, kom ik na 4 maanden aan in Brisbane. Ik heb een missie! Een Padi cursus volgen en zo snel mogelijk het blauwe water in, op zoek naar inmiddels de favoriet van onderwaterwereld Nemo. Brisbane staat absoluut niet bekend bij de toeristen om hier te duiken, maar na 4 intensieve dagen onder en boven water ga ik verder met mijn Open Water brevet.
Kilometers kustlijn verder kom ik aan in Townsville. Een nietszeggende stad voor ons Europeanen, maar hier is in de 2e wereldoorlog een hoop geweld gepasseerd voor uiteindelijk ook onze vrijheid. Naast Darwin is deze stad het meest gebombardeerd door de Japanners. Nu nog steeds is dit de thuisbasis voor een groot deel van het Australische leger. Voor mij is Townsville het vertrekpunt naar de mysterieuze SS Yongala. Haar laatste tocht vaarde ze op 23 maart 1911. Door een cycloon verdween ze naar de eeuwige zandvlaktes van de oceaan tezamen met 121 passagiers, bemanningsleden en een racepaard ‘Moonshine’. Mijn besluit staat vast, ik ga op een wrak duiken met een tragische geschiedenis. Bij het reisbureau boek ik een 3 daagse trip op het rif met als laatste dag de SS Yongala. Dit wordt geen trip met nog tientallen boten om je heen die op dezelfde paar vierkante meters rif gaan duiken, onze boot is alleen.
’s Nachts varen we uit met een crew van 6 man en 16 gelukkige duikers die met mij het avontuur aangaan. De nacht voorspelde weinig goeds. Het was een van de ruigste tochten die ik ooit heb gemaakt. De boot schommelt woest heen en weer en in plaats van slapen houd ik me de hele nacht als een soort van spiderman vast aan mijn bed. Helaas voor mijn bovenbuurman heeft hij niet dezelfde techniek onder de knie en valt hij twee meter naar beneden uit zijn bed. Toch heb ik een paar uur geslapen. Aangekomen op onze bestemming gaat de luidruchtige motor uit en word ik wakker. Helaas is niet iedereen in de stemming en zijn er een aantal flink zeeziek geworden. Ik slik braaf mijn antizeeziekte pillen die gelukkig goed hun werk doen. Ik kan niet wachten om de eerste duikbestemming te zien. Voor het eerst in mijn leven zie ik water zo blauw dat je tot de bodem kan kijken en de vissen er doorheen vliegen. Na de eerste briefing word het tijd om onze pakken aan te trekken. Ondanks dat het geen kwallenseizoen is, wordt het toch aangeraden om zogenaamde stingersuits aan te trekken. Nog nooit van mijn leven zie ik zoveel onderwater leven. Of ik in een documentaire van meneer Cousteau stap. Ik kan alle vis- en koraalsoorten opsommen die in de gemiddelde duikgids staan, maar ik ga verder naar de dag waar het allemaal om draait.
Dat is laatste dag op zee, de dag waar we met zijn allen op hebben gewacht is aangebroken. Wat ben ik gespannen. De SS Yongala staat bekend als een duikstek dat vaak geannuleerd wordt wegens een windkracht 4. We varen ’s nachts uit om precies bij de eerste zonnestraal het water in te springen. Je voelt de spanning aan boord, kunnen we het water in? De vorige dag was het weer nog niet optimaal en waren er meters hoge golven. Daar sta ik in mijn klamme wetsuit, de boot schommelt alle kanten op en ik kan met moeite mijn evenwicht bewaren. De boot ligt vast en iedereen is klaar om te gaan. Waar blijven die zonnestralen… Nog nooit heb ik een zonsopgang op volle zee meegemaakt. Bij de eerste lichtstraal die het water raakte zet ik een grote stap naar voren in een donkerblauwe zee. Een rilling gaat door mijn lichaam, ik zie alleen de boot en een oranje boei. Mijn groepsleden zie ik als verloren pionnetjes in het water dobberen. Ik ga op zoek naar de boei die mij het avontuur in zal trekken. Gevonden! Ik laat me langzaam naar beneden zakken. De meeste van mijn groep zijn al bijna beneden maar plots kan ik niet meer verder. Ik zit op 4 meter… Mijn oren zijn er letterlijk klaar mee, ze kunnen de druk niet meer aan. Ik mag niet nu opgeven en zie hoe mijn instructeur al naar boven komt om mij het signaal te geven dat ik naar boven moet. “Nee!! niet nu!” schreeuw ik in mezelf. Hier wacht ik al twee dagen op, ik moet en zal naar beneden gaan. “Kom op, nog een keer flink blazen”. Met een hoge piep in mijn oor voel ik wat lucht ontsnappen. Of er een kleine bevalling in mijn kwetsbare oortrommel plaats vindt. Het klinkt niet goed, maar ik zak nu wel langzaam naar de 30 meter waar mijn avontuur gaat beginnen. In mijn gedachten denk ik dat dit mijn laatste duik gaat worden. Mocht dit zo zijn dan is het me meer dan waard.
Langzaam zie ik onder me een grote schaduw opdoemen. Een groot zwart gat vormt zich langzaam in contouren met levende wezens om zich heen. Door de bellen van mijn mededuikers heen zie ik meer en meer. Alles is begroeid en overal om me heen is leven. Als een beschermend schild zwemmen scholen vissen om het wrak heen. Het zonlicht zorgt inmiddels voor tonen van kleur, met een zaklamp komen de echte kleuren tot leven. Alsof het een schilderij van Monet is, de kleuren zijn intens. De boot haast niet meer zichtbaar door al het koraal dat zich door de getijden heen heeft vastgegrepen. Een rif gevormd uit een noodlottig ongeval, zo is de natuur en ik zwem eerbiedig verder. Doordat er geen concurrentie van andere omliggende riffen is, mogen de vissen zich voeden aan de stromingen en daarin al haar weldaad. Deze vissen waren niet uitgehongerd, maar leven als een god op hun eigen eiland. De vissen doen daarom geen enkele moeite om mij als duiker uit de weg te gaan. En ja daar is ze ´VW´ de reuzentandbaars die bekend staat om haar extreme omvang. Genaamd naar de Volkswagen en dit is geen leugen. Samen met nog enkele baarzen zijn zij de heersers van de SS Yongala. Onverstoorbaar liggen ze op de loer. Ik had een artikel gelezen dat een kleiner exemplaar ‘Grumpy’ het nog wel eens op duikers zou voorzien. En dat waren geen welkomstzoenen. Ik voel me niet bedreigd door ze, maar realiseer me dat ik nog steeds een gast ben in hun huis. Rustig zwem ik verder, mijn hartslag een tikkeltje verhoogt. “Relax” zeg ik in mijn mondstuk. Iedere extra ademhaling is een minuut korter bij dit schip. Enkele nieuwsgierige zeeslangen verder geeft mijn gids aan dat het tijd is voor onze veiligheidstops. Ik zwem terug naar het touw. Langzaam stijg ik weer naar de immense blauwe tussenhalte. Een schittering van het zonlicht boven me en onder me een wereld waar ik over twee uur weer naar terug mag.
Boven water zijn we door het dolle. “Fantastisch! Wat een duik, zag je dit en zag je dat? Nee, wat ja, ik ook!” We warmen ons op in de zon en zetten alles klaar voor duik nummer twee, ik hoop dat mijn oren het nog aan kunnen. Geen tijd om hier lang over na te denken. We gaan weer. Inmiddels heeft het zonlicht de wind doen aanwakkeren en volgens de kapitein moeten we rond het middaguur echt vertrekken. Waar ga ik me nu op focussen? Ik bekijk de plattegrond van het schip nog eens goed, en de naam moet toch echt zichtbaar zijn volgens mijn gids. Daar sta ik weer aan de rand van de boot te wachten op mijn teken dat ik mag. Opnieuw spring ik het water in en merk direct een stroming die aan me trekt. Bij de boei aangekomen laat ik mijn vest weer langzaam leeg lopen. Ik zink en voel de druk op mijn oren weer opbouwen. Geen pijn deze keer, misschien dat mijn oren de hoop hebben opgegeven. Wat is ze prachtig! Met zo enorm veel respect bekijk ik de SS Yongala nog eens en we stevenen af naar de achterkant. De naam kom ik niet tegen want de stroming is beneden veel beter voelbaar deze keer. Bij de bovenkant aangekomen is het oppassen om niets te beschadigen. Onze gids seint dat we terug naar stuurboord gaan. Hier liggen we uit de stroming en zo kunnen we nog twintig minuten alle kleine levende wezens bewonderen. Onderweg zie ik weer de mooiste gekleurde naaktslakken en grote scholen vissen passeren. Het rondje is helaas weer voltooid, we zwemmen terug. Nu snap ik waarom duikers weleens hun tijd vergeten en te lang op plaatsen blijven die gevaarlijk voor hun kunnen zijn. Duiken brengt je in volledige extase. Je zwemt op je gevoel en de betovering verbreekt pas als de gids aan je vin trekt om je weer naar de realiteit te brengen. Deze tijd is ook voor mij aangebroken. Het touw dat mij verbind met de echte wereld, trekt me langazaam weer omhoog.
Vermoeid en voldaan kom ik boven water. De boot ligt klaar voor vertrek, maar de golven zijn hevig. Met 5 man sterk coördineren ze of ik op de ladder kan klimmen. “Nu!” Roepen ze naar me, en ik ga zitten op de harde stalen ladder en houd me stevig vast. Mijn benen hebben geen kracht meer om direct te gaan staan. Ik wacht tot ik met het gewicht van de boot weer in het water wordt gedrukt. Ik moet nu, met mijn laatste kracht hijs ik mezelf om hoog. Als een weerloze zeehond trekken enkele mannen me verder op het droge. Spullen af en gaan zitten is mijn opdracht. Zodra de laatste duiker binnen is varen we terug naar het vaste land. Ik draai me om en kijk naar de grote leegte van blauw water. De terugtocht is wederom ruig, maar ik ben het nu gewend. Na een potje kaarten en onze adressen te hebben uitgewisseld sta ik weer aan wal. Terug in mijn hostel vertel ik de volgende groep enthousiast over de SS Yongala; “Wat is ze tragisch mooi”. Een week later kom ik in het overweldigende Cairns aan. Overal zie ik hostels, duikscholen, reisbureaus voor al je duik- en snorkeltochten naar het rif. Opgelucht haal ik adem, dit massatoerisme laat ik snel achter me. Het Great Barrier Reef heeft het allemaal in huis om een mooi duikavontuur te beginnen. Gelukkig heb ik me niet blind gestaard op een plaats waar je ongetwijfeld ook mooi kunt duiken. Ik heb een waardevolle herinnering die weer in mijn rugzak mee naar huis mag.