Australië
Ook ik stortte mij naar jaren van dromen en verlangen in het cliché avontuur dat Australië heet. Australië was echter meer dan een avontuur, het was een droom die mij sinds mijn kinderjaren bezighield. Zover mijn gedachten rijken was ik obsessief bezig met dit continent. Zijn woelige historie, rijke cultuur en adembenemende landschappen was altijd aanwezig ergens in mijn gedachten. Uiteindelijk was het zover en bestond mijn voorbereiding uit het vullen van mijn backpack, het starten van een weblog en het aanschaffen van de nieuwste lonely planet.
Bij de ideeën die ik had van de dingen die ik zou gaan ondernemen, kwam duiken vreemd genoeg niet voor. Allerlei redenen had ik om niet gaan duiken. Hoe kan ik nou rustig blijven onder water? Ik krijg vast en zeker de caissonziekte! En er zitten haaien! Totdat mijn reis me via de uitgestrekte oostelijk kunstlijn in Cairns bracht. Cairns, de gateway naar het Great Barrier Reef. Hier zijn, sterkte mij in eerste instantie in de overtuiging niet te gaan duiken op deze plek. Wat een enorme toeristische attractie! Na enig wikken en wegen en (stiekem) spectaculaire verhalen van mede reizigers besluit ik, dat ik toch moet leren duiken, en wel op deze plek. Ik wil het natuurwonder, dat langzaam verdwijnt door ons toedoen, met eigen ogen aanschouwen. Dit, zodat ik later kan vertellen hoe mooi de wereld en vooral de natuur is. Twee dagen ploeteren in een zwembad en het klaslokaal. Een jaar lang niet meer in de schoolbanken zitten en je dan ineens 3 uur moeten concentreren gaat me niet in de koude kleren zitten.
Eindelijk is het tijd om uit te varen naar onze eerste stek op het reef. Na 1.5 uur varen komen we aan bij Milln Reef the whale. Hier gaan we voor anker. Meteen is het tijd voor de briefing en hijsen we ons in onze altijd strakke wetsuits. Na een uitgebreide buddycheck gaan we richting de rand van de boot. Het gewicht van de tank en de zes kilo om mijn middel zijn lastig voort te slepen. Toch red ik het tot de rand. Ik spring en beland in het helder blauwe water. Na het oké teken daal ik af. Het lijkt alsof al het gewicht dat ik bij me draag van me afvalt. Mijn eerste keer van ademhalen onder de zeespiegel is een feit. Een rust komt over mij die ik nooit eerder heb ervaren. Even is het alleen ik, mijn ademhaling en het immense blauw dat mij omvat. De “gezonde” spanning die ik tijdens de briefing voelde is helemaal weg. Ik vind mijn buddy en we zwemmen samen de wondere wereld die zich voor ons openbaard tegemoet. Onder en naast ons is koraal te zien in alle denkbare kleuren; paars, rood, groen en het gaat maar door! De vormen die dit koraal heeft zijn bewonderenswaardig te noemen. Wat heeft de natuur iets moois geschapen. Een soort bloemkolen, spinnenwebben en boompjes. Ik wist dat deze kunst bestond boven het water, maar dat deze voortgezet werd onder de zeespiegel was mij tot nu toe een raadsel. Ik voel me nederig tegenover deze zeedieren die een groot deel van het ecosysteem onder water onder zijn hoede heeft.
Na deze ontmoeting is het tijd voor een oefening met onze BCD-vesten waarbij iedereen alle kanten op drijft. Hilariteit onder het water! Plotseling worden we tot rust gemaand en er wordt naar iets gewezen. In eerste instantie zie ik een grote zwarte vlek. Iemand maakt een teken, gelukkig herken ik het meteen als haai! Mijn eerste kennismaking met dit gracieuze dier. Hij is drie meter lang en zweeft ons voorbij. Hoewel dit “maar” een whitetip reefshark is slaat mijn hart een aantal keren over. Hij zwemt voor mijn gevoel nog geen meter van ons vandaan, maar lijkt zich totaal niet te deren dat er een stel idioot geklede wezens naar hem zitten te staren. Vele OK tekens gaan op in de groep en een kleine spanning maakt zich van me meester. Nog geen drie dagen geleden zijn op deze plaats hamerhaaien gespot! Mijn kennis reikt echter ver genoeg dat ook deze haai niet schroomt om af en toe een mens te grazen te nemen. We zetten ons avontuur voort en worden omringt door vissen in de meest verassende vormen en in alle kleuren van de regenboog. Eindelijk zie ik ook Nemo. Een opvallend iets vind ik, dat ik ervan overtuigd was dat deze vis een lachend gezicht zou hebben. Niets is minder waar, een boos kijkende vis zwemt naar ons toe vanuit zijn anemoon om zich even snel weer terug te trekken in zijn woning. Wat zijn ze klein! We horen het zachte kraken van de papegaai-vissen die hapjes nemen van het koraal. Het klinkt als schuurpapier dat met korte halen over een stuk hout wordt gehaald. Wanneer we verder trekken door het immense onderwater landschap maakt mijn buddy het teken voor schildpad. Vlak bij ons zit een zeeschildpad zijn lunch te verorberen. Met grote halen trekt hij stukken uit de enorme koraalmuur. Heel rustig kauwt hij op een stukje en draait onze kant op. Hij kijkt me aan, recht in mijn ogen. Twee hele rustige bruine ogen staren nu naar me, alsof hij wil zeggen: “is er wat te zien, ik ben gewoon aan het lunchen.” Zijn prachtige bruine schild glanst door het zonlicht dat weerkaatst wordt van boven. Langzaam draait hij zich weer om, om verder te gaan met waar hij mee bezig was, alsof wij niet bestaan.
Als laatste heeft onze instructrice een oefening met het masker voor ons in petto. Deze wordt gevuld met zeewater, ogen dicht, door je neus uitademen en vooral rustig blijven. Het is en blijft een lastige oefening, maar toch is mijn zicht weer terug. Onze groep blijkt zich geschaard te hebben rond een zeekomkommer. Een groene worm die onze instructrice van de zeebodem pakt. Ik ben het hier niet mee eens, maar laat dat maar eens blijken op 20 meter diepte. Mijn standpunt is toekijken bij de natuur, maar deze verder met rust laten. Gelukkig laat ze hem gauw los, omdat deze een witte substantie begint uit te scheiden, een vieze witte sliert uit zijn achterste. Ik kan niets anders dan de zeekomkommer gelijk geven. Ik zou exact hetzelfde doen wanneer een of ander wezen mij zomaar van mijn rustige stekje zou plukken. Tijd om terug te gaan naar de oppervlakte. Langzaam zweven we weer door de blauwe ruimte naar boven. Het zonlicht tegemoet. Toch is daar nog even mijn angst voor de caissonziekte. Als een mantra klinkt het “niet sneller dan je bellen, niet sneller dan je bellen.” Voor ik het weet kom ik met een plop boven het water. Ik voel weer hoe zwaar mijn duikspullen zijn. Met moeite zwem ik naar de boot en hijs mezelf met hier en daar wat hulp aan boord. Wanneer ik om me heen kijk en in de ogen kijk van mijn mede studenten zie ik wat ik voel: extase. Langzaam komen de eerste ohhh’s en ahhh’s die we onder water voor onszelf moesten houden naar buiten. Ieder beschrijft zijn eigen gevoel, zijn eigen ervaring. Stiekem denk ik aan mijn eigen, mooiste, ervaring; het oogcontact met de zeeschildpad. De schoonheid van de natuur wint het met gemak van alles wat de mens heeft gecreëerd. Ik ben blij dat ik deze trip mag ervaren. Die avond val ik met een enorme glimlach om mijn mond in slaap op het ritme van de deining. Gelukkig mag ik morgen weer.