Je wilt graag eens even weg van alle zorgen, je lekker laten verwennen, en ver van het massa toerisme. Zo hadden Etienne en ikzelf al voor gesteld, behalve het samen heerlijk duiken en vooral weinig doen dan wel tussen het duiken door heerlijk een leesboek kort en klein maken. Duiken, ontspanning en rust op de safariboot waren ons credo.
Toch jammer genoeg moest ik alleen de aftocht blazen en afscheid nemen van de stress en het hectische leven.
Het bericht sloeg in als een bliksemschicht, Reinhilde moest onverwacht opgenomen worden in het ziekenhuis wegens ernstige hartklachten. Het was woensdagmiddag, ik zou Etienne s’avonds thuis ophalen, waarna wij na een overnachting bij ons ten huize van Nicole en Charles op reis zouden vertrekken voor een duiksafari “Diep Zuid“ dat ik een onaangenaam telefoontje ontving.
Voor mij was het een plotse ontgoocheling waar ik machteloos tegenover stond, terwijl het voor Etienne een emotionele ontreddering was. Hoewel zijn vrouwtje op de eerste plaats staat, was het toch een ontgoocheling dat zijn droomreis in een seconde in de wind wordt geslagen.
Na diverse telefoontjes met elkaar, met het vertrek van 24 uren voor onze ogen, lag het besluit vast; duikbuddy Charly gaat alleen.
Omstreeks 9;00 uur s”morgens werd ik opgehaald door mijn maatje Jos De Groen, een toffe gast die een leuk taxibedrijf met grote faam in het Roosendaalse uitbaat. Vanuit Schiphol hadden wij een rechtstreekse vlucht naar Marsa Alam via de Luchtvaartmaatschappij Transavia, waarna ik na een vijftal vlieguren arriveer op een super moderne luchthaven, midden in een verlaten woestijn. Bij aankomst werden wij verwelkomd door nogal een schuchtere reisleidster die uiteindelijk onze “DIVE-GIDE “ is van onze live-aboard naar het Zuiden. Ter plekke, werden we in “ No time “ voorgesteld aan de groep waar wij die week moesten mee doen, niet verkeerd trouwens, allemaal ervaren duikers. Na een comfortabel busritje van 1;00 uur arriveren wij in de oude militaire haven, zoals ik die nog steeds in mijn geheugen heb van de eerste safari, geleden van 1996 met onze club Nautilus uit Hasselt.
“Aan boord van de ROSETTA“ wordt een directe indeling van onze cabines en de plaats voor de rest van onze reis, waar onze persoonlijke duikuitrusting kunnen installeren. Onze Juf “Laura“ kent haar lesje wel goed! Het valt meteen op, ze bemoeit zich graag met je uitrusting. De Crew helpt je meteen om alles meteen ordelijk op zijn geschikte plaats en bestemming te hebben. Letter en figuurlijk, de Crew draagt uiteindelijk zorg voor jouw materiaal. Zij zorgen ervoor dat alles past en aangesloten wordt met de beschikbare duikfles. Je kunt wel stellen dat alle duikers op hun wenken worden bediend.
In tussentijd, maakte ik kennis met mijn nieuwe duikbuddy, een man zeer direct en van een stuk! Hans Freund. Een ongelofelijke toffe gast. Je wist meteen welk vlees je de de kuip had! Vooral de confrontatie aangaande het wellesnietjesspel over de 15 l. duikfles tussen Laura en Hans, waarin Hans zich louter zakelijk en correct opstelde, zinde mij wel. Dit probleem was overigens snel opgelost na tussenkomst van Hisham.
Zowel door Hans als door mijzelf viel het dadelijk op, de safariboot is stijlvol en heeft een uitstekend comfort en uitstraling. En natuurlijk dienen onze duiken begeleid te worden. Onze duikgids “ Laura “ goed van inborst, kende haar lesje als geen ander, maar al vlug bleek zij niet opgewassen te zijn tegen onze duikgroep. Het viel vooral op dat onze “ Laura “ alle duikplekjes uit een snelcursus heeft ingestudeerd. Dat Laura, onze “ Juf “ bijzonder tekentalent bezat, behoefde geen commentaar, de schetsen van de verschillende duiksites kon je best in het een of ander museum tentoonstellen, succes verzekert!. De briefing onderbreken, werkte als een rode lap voor een stier, erger nog eigen initiatieven of voorstellen in gebracht door de duikers, stond bij haar niet in het instructieboekje. Vooral het tiende gebod van de duikbijbel; Gij zult niet dieper duiken dan max. -40.00 m stond in haar voorhoofd gebeiteld.En owee indien dit gebod werd genegeerd, tien bladzijden strafschrijven was maar een pulschil.
Tijdens de trip zouden we naar de beste duikplekken van het Diepe Zuiden varen, waar wij in no-time aan de gewenste zeebewoners voorgesteld worden. Na onze check-dive in Marsa Alam, werd er met een ruk van 12 uren gevaren naar de droomplek, St.Johns, waar de fantasia van het onderwaterleven zou
plaatsvinden, Holliday on Ice is er niets tegen! Eindelijk, hoewel het een leuke boottrip was, dankzij het mooie weer, lagen we voor anker; the place to be “ St.Johns “, de thuisbasis van de grijze- en zijdehaaien, de scholen dolfijnen. Door de scheepsbel werden we met z’n allen bij elkaar getrommeld voor de eerste briefing. Na een professionele briefing, gegeven door Hisham, tevens eigenaar van de boot, kregen we een fantastische duik voorgeschoteld. De duikstek, Habilli St.Johns is gekenmerkt door het rode zweepkoraal, grote gorgonen en natuurlijk in het blauw, de grijze haaien, sommige
buddydivers zagen zelfs enkele solitaire hamerhaaien, de adrenaline sloeg als een bom in je lichaam.
Uiteraard, door het heldere water kijkt je er ook niet van op dat ik samen met mijn buddy Hans wat dieper zit dan gepland en afgesproken. Nog een achttal minuten, hebben Hans en ikzelf om nog intens te genieten van deze duik en dan is het over met de pret, in duidelijke taal, dan kwamen wij in deco en dat kunnen we maar niet hebben, we zitten tenslotte midden op de Rode Zee, dit is niet direct in de buurt van een decompressietank.
Onze laatste stop, in de omgeving van St. Johns Reef, namelijk Shaab
Makrous, en Shaab Eid, werden gekenmerkt door een mooie droff-off. Een wand met prachtige hard en zacht koraal, en tenslotte zwevend door en over gigantische koraalblokken en kleinere rifpartijen, profiterend van de stroming, genieten we van onze duik, een school barracuda’s, grote napoleon, de duik was zo maagdelijk dat het je doet denken aan Cousteau met zijn Calypso-expedities veertig jaar geleden inmiddels. Deze duik was dan ook de ideale plek voor het uittesten van onze deco-boei. Maar tot onze latere ontgoocheling, bleef het ook hierbij. De terugtocht werd ingezet, spijtig voor 12 uren varen, toch!
Niet dat de overige duikstekken slecht waren, kon men toch duidelijk proeven en merken uit de reacties van de buddyparen dat ze niet aan de verwachtingen voldeden. Hoewel, de grotten, spelonken en de smalle openingen in het rifplateau van Shaab Claudio mogen toch in mijn palmares van de bijzondere duiken opgenomen worden. De terugvaart leek wel op het circuit van Zandvoort, vooral na de ankerplaats van Wadi Gimal(Shalinette)hadden wij het gevoel dat onze kapitein achter het stuur van een Formule 1-bolide zat, de reden kwamen we later wel te weten, Hisham wilde zo snel mogelijk in de thuishaven zijn. Tijdens de laatste avond van de cruise, werd door de kok, geheel in stijl een traditioneel banket aangeboden, overheerlijk gewoon. Dit vormde uiteraard de climax voor een afsluiting van een week ontspannend duiken aan boord van de Rosetta.